Pamiętacie powiedzenie o „odradzaniu się jak Feniks z popiołów”?

Najczęściej są to obiekty osiągające kilka do kilkunastu milimetrów średnicy i pozostające w miejscu spalenia (w piecu). Najmniejsze cząsteczki mają od kilku do kilkunastu mikrometrów. Taka frakcja jest bardzo łatwo transportowana z powietrzem i może być częścią smogu. Jednak popiół, to nie tylko bezużyteczny odpad zagrażający człowiekowi i środowisku naturalnemu.

Kontrola spalania paliwa może doprowadzić do produkcji popiołów o stałym, niereaktywnym składzie chemicznym, który w połączeniu z cementem (głównie zmielonym wapieniem), piaskiem i wodą może dać zaprawę do produkcji substancji o charakterze betonu, która będzie odporna mechanicznie i biologicznie na zmiany wtórne.

Innym zastosowaniem dla popiołów jest produkcja cegieł i klinkierów. Wymieszanie popiołów z odpowiednim stosunkiem gliny, a następnie wypalenie ich w piecu doprowadza do powstania twardego, zbitego materiału, który doskonale sprawdza się jako materiał budowlany. Cegły powstałe w ten sposób mogą służyć do tworzenia konstrukcji budowlanych (np. murów, ścian).

Cegły powstałe w ten sposób mogą służyć do tworzenia konstrukcji budowlanych (np. murów, ścian).

Ten sam materiał, odpowiednio uformowany, a następnie oszklony może tworzyć klinkier lub podobny materiał. Możemy wtedy tworzyć powierzchnie dachów lub innych, dużych części budynków, które będą izolowały wnętrza od zewnętrznych czynników (zmiany temperatury, wilgotności) oraz będą stabilne.

Popiół związany w ten sposób, w produkt budowlany jest unieruchomiony, nie podlega przemieszczaniu, a jego poszczególne składniki nie reagują z otoczeniem.

Oczywiście, taki popiół eliminuje problem jego składowanie na powierzchni, często powodując problemy ekologiczne.